Φάρος Αλεξάντρειας 3ος αιώνας π.χ.

Ο Φάρος της Αλεξάνδρειας θεωρείται ένα από τα Επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου. Κατασκευάστηκε τον 3ο αιώνα π.Χ. και παρέμεινε σε λειτουργία ώς την πλήρη καταστροφή του από δύο σεισμούς τον 14ο αιώνα μ.Χ. Ήταν ένας πύργος συνολικού ύψους 140 μέτρων και ήταν για εκείνη την εποχή το πιο ψηλό ανθρώπινο οικοδόμημα του κόσμου μετά τις πυραμίδες του Χέοπα και του Χεφρήνου ή Χεφρένης. Κατασκευάστηκε από κομμάτια άσπρης πέτρας και ήταν δομημένος σε τέσσερα επίπεδα. Το χαμηλότερο ήταν η τετράγωνη βάση, το δεύτερο ήταν ένα τετράγωνο κτίσμα, το τρίτο οκτάγωνο κτίσμα και το τέταρτο το ψηλότερο ένα κυκλικό κτίσμα επί της κορυφής του οποίου το άγαλμα του Ποσειδώνα ή Απόλλωνα. Στο τέταρτο επίπεδο υπήρχε ένας καθρέπτης που αντανακλούσε το φως του ήλιου κατά τη διάρκεια της μέρας ενώ το βράδυ έκαιγε μία φλόγα για να προειδοποιεί τα διερχόμενα πλοία για την ύπαρξη εμποδίων. Η λέξη φάρος υιοθετήθηκε από πολλές χώρες και χρησιμοποιήθηκε ευρέως στο λατινογενές λεξιλόγιο και σε γλώσσες όπως τα Γαλλικά (phare), τα Ιταλικά (faro), Πορτογαλικά (farol) και Ισπανικά (faro).
Ο φάρος κατασκευάστηκε επί της νησίδας Φάρος. Το νησί έδωσε το όνομα στο οικοδόμημα κι όχι το αντίθετο, όπως πιστεύεται. Οι σύγχρονοι φάροι "δανείζονται" επίσης το όνομα της νησίδας. Είναι παγκοσμίως γνωστός με την ονομασία "Φάρος" της Αλεξάνδρειας επειδή ήταν λίγο έξω από το λιμάνι της Αλεξάνδρειας. Συνδεόταν τεχνητά με ένα είδος γέφυρας, το λεγόμενο Επταστάδιο (είχε, όπως μαρτυρά το όνομά του, μήκος επτά στάδια) και σχημάτιζε το ένα μέρος του λιμανιού της Αλεξάνδρειας.
Επειδή η διαμόρφωση του λιμανιού και της ευρύτερης περιοχής ήταν επίπεδη και δίχως κάποιο σημάδι που να προειδοποιεί τα διερχόμενα πλοία, χρησίμευε για να δίνει κάποιο είδος σινιάλου για την προσέγγιση στο λιμάνι. Ο φάρος χτίστηκε από τον Σώστρατο τον Κνίδιο μηχανικό, αρχιτέκτονα, γιο του επίσης αρχιτέκτονα Δεξιφάνους που είχε κατασκευάσει το στάδιο "Τέτρα" της Αλεξάνδρειας, το 282 π.Χ., ενώ αρχικά η μελέτη του έργου είχε ξεκινήσει επί βασιλείας του πρώτου Βασιλιά της Ελληνιστικής περιόδου, τον Πτολεμαίο τον Α' της Αιγύπτου, στρατηγό του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Πηγή Βίκιπαιδεια

Η περίφημη Θόλος ή ''Θύμελη'' στο Ασκληπείο της Επιδαύρου

Το κυκλικό οικοδόμημα της Θόλου της Επιδαύρου ήταν ένα άρτιο αστρονομικό Μνημείο. Το παράδοξο είναι ότι βρισκόταν στο κατ' εξοχήν θεραπευτικό κέντρο του αρχαίου Ελληνικού κόσμου. Ίσως κάποια μέρα κατανοήσουμε τους λόγους που αστρονομικό μνημείο λειτουργούσε σε χώρο ιάσεων, σε χώρο ασχολούμενο με την υγεία. Και ίσως αυτός είναι ο λόγος που κανείς μέχρι σήμερα δεν σκέφθηκε να συνδυάσει αρχιτεκτονικά και γλυπτά στοιχεία, εσωτερικά και εξωτερικά, δαπέδου, οροφής και τοιχογραφίας, προκειμένου να συνθέσει την αστρονομική ταυτότητα του Μνημείου.

Εκτός του υπογείου της Λαβυρίνθου, το υπόλοιπο Μνημείο φέρει την σφραγίδα του πατέρα του Ασκληπιού, του Απόλλωνος, θεού του πνευματικού Φωτός. Εκπρόσωπος του Απόλλωνος στο φυσικό σύμπαν είναι ο Ήλιος. (Πλούτ., «Περί του ΕΙ του εν Δελφοίς», 4 και 21).
Σήμερα σώζονται μόνο τα λείψανα του Λαβυρίνθου της. Στο Λαβύρινθο εφυλάσσοντο τα καστανόξανθα ιερά φίδια του Ασκληπιού, οι λεγόμενοι Παρείες. Τα φίδια είχαν θεραπευτική δράση και κατά τον Παυσανία ανήκαν στα ακινδυνώτερα είδη.

Σέσκλο Μαγνησίας - Ο αρχαιότερος Νεολιθικός οικισμός της Ευρώπης

Σέσκλο Μαγνησίας - Ο αρχαιότερος Νεολιθικός οικισμός της Ευρώπης 6000 π.Χ. περίπου
αναπαράσταση



Στο λόφο Καστράκι και στη γύρω περιοχή, κοντά στο σημερινό χωριό Σέσκλο, αναπτύχθηκε ένας από τους σπουδαιότερους νεολιθικούς οικισμούς της Ελλάδας και της Ευρώπης, που έδωσε το όνομά του σε μία ολόκληρη φάση της νεολιθικής εποχής στη Θεσσαλία. Κατοικήθηκε από την αρχή της νεολιθικής εποχής (7η χιλιετία π.Χ.) μέχρι και τη Μέση Εποχή του Χαλκού, αλλά γνώρισε τη μεγαλύτερη ακμή του στην 5η χιλιετία π.Χ., κατά τη Μέση Νεολιθική περίοδο. Η τοποθεσία του συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά σύμφωνα με τα οποία οι πρώτοι κάτοικοι επέλεγαν τις θέσεις της εγκατάστασής τους: βρίσκεται ανάμεσα σε βαθιά εποχικά ρέματα, που εξασφαλίζουν την αφθονία νερού, κοντά σε επίπεδες καλλιεργήσιμες εκτάσεις και σε ψηλότερους λόφους και όχι μακριά από τη θάλασσα. Η επιτυχία στην επιλογή της θέσης αποδεικνύεται και από τη μεγάλη διάρκεια ζωής του προϊστορικού οικισμού. 

TO ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΗΝΟΛΟΓΙΟ

Ανθεστηριών	21 Ιανουαρίου - 18 Φεβρουαρίου	Υδροχόος	Ήρα
Ελαφηβολιών	19 Φεβρουαρίου - 20 Μαρτίου	Ιχθείς	Ποσειδών
Μουνυχιών	21 Μαρτίου- 20 Απριλίου	Κριός	Αθηνά
Θαργηλιών	21 Απριλίου - 20 Μαΐου	Ταύρος	Αφροδίτη
Σκιροφοριών	21 Μαΐου - 20 Ιουνίου	Δίδυμοι	Απόλλων
Εκατομβαιών	21 Ιουνίου - 22 Ιουλίου	Καρκίνος	Ερμής
Μεταγειτνιών	23 Ιουλίου - 22 Αυγούστου	Λέων	Ζευς
Βοηδρομιών	23 Αυγούστου - 22 Σεπτεμβρίου	Παρθένος	Δήμητρα
Πυανεψιών	23 Σεπτεμβρίου - 22 Οκτωβρίου	Ζυγός	'Ήφαιστος
Μαιμακτηριών	23 Οκτωβρίου - 21 Νοεμβρίου	Σκορπιός	Άρης
Ποσειδεών	22 Νοεμβρίου - 21 Δεκεμβρίου	Τοξότης	Άρτεμις
Γαμηλιών	22 Δεκεμβρίου - 20 Ιανουαρίου	Αιγόκερως	Εστία

ΕΟΡΤΕΣ ΑΝΑ ΜΗΝΑ των αρχαίων Ελλήνων

Η Νεομηνία είναι αφιερωμένη στην Εκάτη, η 3η και η 13η στην Αθηνά, η 4η στον Διόνυσο και στην Αφροδίτη, η 6η στην : Άρτεμις, η 7η στον Απόλλωνα, η 23η στον Ερμή και οι τρεις τελευταίες μέρες στους χθόνιους θεούς.

Γαμηλιών (27 Δεκ - 25 Ιαν, 30 μέρες)

Γαμηλιών 27 (22 Ιαν) Γαμήλια Εορτή προς τιμή του Τελείου Δία και της τελείας Ήρας καθώς και θυσίες στον Ποσειδώνα και στην Δήμητρα Κουρότροφο.

Ανθεστηριών (26 Ιαν - 23 Φεβ, 29 μέρες)

Ανθεστηριών 5 (30 Ιαν) Σωτήρια Εορτή προς τιμή του Σωτήρος Διός

Ανθεστηριών 11 (5Φεβρ) Ανθεστήρια Τριήμερη εορτή προς τιμή του Διονύσου και του χθονίου Ερμή.

Η πρώτη μέρα καλείται Πυθιγοία ή Αγαθοδαίμων. Ανοίγονται τα δοχεία που περιέχουν το νέο κρασί και δοκιμάζεται η γεύση του. Στα παιδιά που γεννήθηκαν την προηγούμενη χρονιά φορούν στέφανα λουλουδιών. Αυτό συμβολίζει την επιστροφή μιας ψυχής στην ζωή μέσω ενός παιδιού. Η δεύτερη ονομάζεται Χοές και γίνεται οινοποσία, παιχνίδια, ανταλλαγή ψωμιών και αναπαράσταση του γάμου του Διονύσου και της συζύγου του βασιλιά Άρχων. Αυτήν την μέρα επίσης στο ναό του Διονύσου γίνονται μυστήρια στα οποία συμμετέχουν μόνο γυναίκες. Οι μετέχοντες αρχικά εξαγνίζονται με αέρα, νερό και φωτιά και φορούν δέρματα από πάνθηρα ή ελάφι. Αυτά αρχίζουν με την θυσία ενός χοίρου και συμβαίνουν την νύχτα. Η τελευταία μέρα καλείται Χυτροί επειδή χ χύτρες με λουλούδια και μαγειρεμένα λαχανικά προσφέρονται στους νεκρούς. Επίσης όλες οι λειψανοθήκες σφραγίζονται με κόκκινα σχοινιά και οι νεκροί καλούνται από τον Ερμή να επιστρέψουν.

ΠΕΡΙΕΡΓΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Για ποιό φαινόμενο κάνει λόγο ο Αριστοτέλης στα Μετεωρολογικά;

Στο πρώτο βιβλίο των «Μετεωρολογικών» 343b, του Αριστοτέλους πληροφορούμαστε για ένα αξιοσημείωτο ουράνιο φαινόμενο, που εκτός των άλλων, αφορά και στην σύνδεση της εμφάνισης κάποιου κομήτη στον ουρανό, με την ανάπτυξη σεισμικής δραστηριότητας στην γη:

Αλλά μήπως δεν είναι αληθινή και η επόμενη παρατήρηση, ότι βορείως του τροπικού του καρκίνου παρουσιάζονται αποκλειστικά και μόνο οι κομήτες ακόμα και όταν ο ήλιος βρίσκεται στο θερινό ηλιοστάσιο.

Κάποτε λοιπόν, ένας μεγάλος κομήτης παρουσιάστηκε όταν συνέβη ο σεισμός στην Αχαΐα που προκάλεσε «τσουνάμι» (κύματος έφοδον) προερχόμενο από την δύση, αλλά ανέβηκε από την πλευρά του Ισημερινού, και στις περιοχές νοτίως της Αχαΐας είχαν ήδη συμβεί πολλοί άλλοι σεισμοί.

Επίσης όταν στην Αθήνα ήταν άρχων ο Ευκλής ο Μόλων, παρουσιάστηκε ένας κομήτης λαμπρός σαν αστέρας, ο οποίος είχε κατεύθυνση προς βορά, τον μήνα Γαμιλιώνα όταν ο ήλιος βρισκόταν στο χειμερινό ηλιοστάσιο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΜΑΣ!!!Μια αναλυτική έρευνα που δεν θα μάθετε στα συμβατικά μέσα..

Είμεθα πανάρχαιοι Πελασγοί! Είναι δε μεγάλη τιμή για μας διότι οι προπάτορες μας υπήρξαν το δυναμικότερο γένος της ιστορίας. Παρόλο που φέρουμε διάφορες ονομασίες κατά το φύλο (Αχαιοί, Ίωνες, Αιολείς, Αρκάδες, Μινωίτες, Μυκηναΐοι, Μακεδόνες κλπ ) τρία υπήρξαν τα κύρια γενικά ονόματα του γένους των Ελλήνων:
Πελασγοί ( εκ του Πελασγού) , Γραικοί ( εκ του Γραικού ) και Έλληνες ( εκ του Έλληνος ) Και θα ήτο περιττόν να τονίζουμε την καταγωγή μας αν οι «καλοθελητές»δεν προέβαιναν στον άγριο τεμμαχισμό και ακρωτηριασμό του ενδόξου Γένους μας, με σκοπό να το αφανισουν αριθμητικά και να το κάνουν νήπιο ηλικιακά. 

Οι Πυραμίδες της Βοσνίας ανατρέπουν την Ιστορία της Ευρώπης

Απρίλιος 20, 2013.

Ο  Semir Sam Osmanagich είναι συγγραφέας, επιχειρηματίας, αλλά και ερασιτέχνης αρχαιολόγος. Είναι αυτός που ανακάλυψε τις Πυραμίδες στην πόλη Βίσοκα της Βοσνίας.

Γνωστός έγινε μόνο από το χόμπι του, η ανακάλυψή του ήταν τεράστια και ήταν φυσικό να δεχθεί τα πυρά τόσο από τα ΜΜΕ όσο και από επαγγελματίες επιστήμονες και αρχαιολόγους, ότι ήταν, δηλαδή, όλα αυτά παραμύθια. 

(Ως συνήθως γίνεται από τους ...ειδήμονες)

Ιππαλεκτρυών: Ένα «άγνωστο» ον της Ελληνικής Μυθολογίας.

Ένα όχι και τόσο γνωστό ον της Ελληνικής μυθολογίας είναι ο ιππαλεκτρύων. Πρόκειται για ένα φανταστικό όν, ένα υβριδικό πλάσμα που από τη μέση και πάνω έχει τη μορφή αλόγου και απο τη μέση και κάτω τη μορφή κόκορα. Το πίσω του μέρος φέρει τη φτερωτή ουρά ενός κόκορα, έχει τα φτερά ενός κόκορα καθώς και τα πόδια ενός πτηνού.

Ετυμολογικά η λέξη ιππαλεκτρυών προέρχεται από τη λέξη ἵππος που σημαίνει στα αρχαία Ελληνικά, άλογο και τη λέξη ἀλεκτρυών που σημαίνει αντίστοιχα κόκορας. Η ίδια λοιπόν η λέξη για να περιγράψει αυτό το ον αποτελεί και αυτή ένα «γλωσσικό υβρίδιο.»

Αν και στις γραπτές πηγές όπως θα δούμε το ο ιππαλεκτρυών δεν εμφανίζεται συχνά, ούτε υπάρχουν θεματικές ιστορίες ή μυθολογικοί κύκλοι που να τον αφορούν άμεσα, η πιο πρώιμη εμφάνισή του στην εικονογραφία χρονολογείται στον 9ο αι. π.Κ.Ε. από την Κνωσσό. Πιο ολοκληρωμένη η μορφή του εικονογραφικά και πιο συχνή παρατηρείται τον 6ο αι. π.Κ.Ε. και ιδιαίτερα σαν θέμα απεικόνισης στην κεραμική, αλλά και στην γλυπτική. Στις εικόνες που ακολουθού βλέπετε για παράδειγμα ένα δείγμα απο γλυπτό που βρέθηκε στην Ακρόπολή και χρονολογείται στους αρχαϊκούς χρόνους. Συχνά απεικονίζεται και κάποιος πολεμιστής που ιππεύει το ον αυτό, όπου είναι και εικονογραφικό θέμα σε ορισμένες σειρές νομισμάτων.

Η μάχη του Μαραθώνα όρισε τη μοίρα του δυτικού πολιτισμού.

Οι φιλολογικές εργασίες που γράφονται απανωτά από καταρτισμένους φιλολόγους των αμερικανικών (και άλλων) πανεπιστημίων για ελληνικά θέματα δεν ερεθίζουν μόνο την περιέργεια του κοινού, και δη του ελληνικού. Ό,τι διδαχτήκαμε εξ απαλών ονύχων στο δημοτικό, κατόπιν στο γυμνάσιο και πολλοί στο πανεπιστήμιο, οι ιστορικοί –εν προκειμένω του Κολούμπια– το ανανεώνουν με φιλολογικά και ιστορικά στοιχεία που είναι αποτελέσματα πολύχρονης εργασίας και ενός έρωτα για τα ελληνικά πράγματα.
«Σκοπός του βιβλίου αυτού είναι να ανασυνθέσει την ιστορική πραγματικότητατης μάχης που διεξήχθη στην πεδιάδα του Μαραθώνα, σαράντα περίπου χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα, ανάμεσα σε έναν περιορισμένο αριθμό Αθηναίων και στον κατά πολύ μεγαλύτερο αριθμητικά στρατό των Περσών εισβολέων, καθώς και να ρίξει φως σε ένα ακόμα γεγονός: τον αστραπιαίο τρόπο με τον οποίο κινήθηκε ολόκληρο το αθηναϊκό στράτευμα (περίπου έξι χιλιάδες άνδρες) από τον Μαραθώνα στην Αθήνα για να εμποδίσει τις περσικές δυνάμεις να καταλάβουν την πόλη, ενώ οι υπερασπιστές της βρίσκονταν μακριά – τόσο η επική μάχη όσο και η ταχύτατη πορεία πραγματοποιήθηκαν την ίδια μέρα, η μάχη το πρωί, η πορεία το απόγευμα. Τα παραπάνω γεγονότα, πέρα από αυτό καθαυτό το ενδιαφέρον που παρουσιάζουν, είχαν τεράστια σημασία για το μέλλον της κλασικής Ελλάδας και, κατ' επέκταση, του δυτικού πολιτισμού και της δυτικής κοινωνίας».

Τιμολέων

Ο Τιμολέων ήταν Κορίνθιος στρατηγός και πολιτικός που έζησε τον 4ο αιώνα π.Χ.. Με ελάχιστες δυνάμεις εστάλη στη Σικελία σε μια προσπάθεια των εκεί Ελλήνων να απαλλαγούν από τυράννους και Καρχηδονίους. Σε λίγα χρόνια είχε επιτύχει και τους δύο στόχους, παλινόρθωσε τα δημοκρατικά καθεστώτα στις σικελικές πόλεις και αποτραβήχτηκε από τα κοινά. Όλα αυτά κέρδισαν την εκτίμηση και τον σεβασμό των κατοίκων της Σικελίας (Ελλήνων και «βαρβάρων») που εξέφρασαν τα συναισθήματά τους προς τον Τιμολέοντα ακόμα και μετά τον θάνατό του.

Ο Τιμολέων καταγόταν από αριστοκρατική γενιά της Κορίνθου. Γονείς του ήταν ο Τιμόδημος και η Δημαρίστη και αδερφός του ο Τιμοφάνης. Έχαιρε μεγάλης εκτίμησης και σεβασμού από τους συμπολίτες του εξαιτίας των ψυχικών αρετών που τον διέκριναν. Συνετός, ήπιος στον χαρακτήρα, είχε αποδείξει τη γενναιότητά του όταν κατά τη διάρκεια μιας μάχης έσωσε τον αδερφό του, ριψοκινδυνεύοντας ο ίδιος. Επίσης, αν και αριστοκρατικής καταγωγής, διαπνεόταν από δημοκρατικά ιδεώδη, κάτι που τον έκανε ακόμα πιο δημοφιλή.

Ωγύγος ή Ωγύγης

Ο Ωγύγος ή Ωγύγης, ήταν κατά την Ελληνική Μυθολογία, ένας από τους αρχέγονους ηγέτες στην Αρχαία Ελλάδα. ιδιαίτερα στην Βοιωτία. Κατά μία άλλη εκδοχή ήταν ο πρώτος βασιλιάς της Αττικής. Η ετοιμολογία και η έννοια του ονόματος (από το επίθετο Ωγύγιος) σημαίνει, αρχέγονος, πρωταρχικός, πολύ αρχαίος.
Είναι ιδιαίτερα γνωστός ως βασιλιάς των Εκτενών, των αυτοχθόνων (προκατακλυσμιαίων) και πρώτων κατοίκων της Βοιωτίας. Ίδρυσε την πόλη Ωγυγία (η μετέπειτα Θήβα) και έγινε ο πρώτος βασιλιάς της. Αρκετοί αρχαίοι Έλληνες ποιητές αναφέρονται στους Θηβαίους ως «Ὠγυγίδαι».
Το όνομα του χρησιμοποιήθηκε αργότερα για να τονίσει οτιδήποτε το "παμπάλαιο", πριν τον πρώτο κατακλυσμό που συνέβει κατά την βασιλεία του. Ο κατακλυσμός κατέστρεψε και την Αττική και την Βοιωτία και οι άνθρωποι που επέζησαν λέγεται πως μετοίκησαν στην Αίγυπτο, της οποίας το πρώτο όνομα ήταν επίσης "Ωγυγία", όπως της Αττικής και της Βοιωτίας.
Σύμφωνα με την Ελληνική Παράδοση ο κατακλυσμός του Ωγύγου έγινε όταν κυβερνήτης στο Αργος ήταν ο Φορωνέας, γιός του Ιναχου.

Ιφικράτης.

Ο Ιφικράτης ήταν Αθηναίος στρατηγός καταγόμενος από πτωχή οικογένεια, εκ του δήμου Ραμνούντος. Έζησε στο πρώτο μισό του 4ου π.Χ. αιώνα. Διακρίθηκε όχι μόνο για τη γενναιότητά του και την πολεμική του ικανότητα, αλλά πολύ περισσότερο, για την επιτυχή εφαρμογή στρατιωτικών μεταρρυθμίσεων τακτικής και οπλισμού, τις οποίες επέβαλε ύστερα από την αποκτηθείσα εμπειρία και ανάλυση των διδαγμάτων του Πελοποννησιακού πολέμου.

Βοιωτικός ή Κορινθιακός πόλεμος (395 – 387 π.Χ.)

Ο Ιφικράτης εμφανίστηκε στο ιστορικό προσκήνιο κατά τον Κορινθιακό Πόλεμο. Διακρίθηκε αρχικά στις ναυμαχίες στο Αιγαίο που είχαν ως συνέπεια την μερική αποκατάσταση της αθηναϊκής ναυτικής ισχύος. Έπειτα, ως διοικητής μισθοφορικού σώματος, που ο στρατηγός Κόνων οργάνωσε με περσικά χρήματα (τέλη του 393 π.Χ.), εστάλη στην συμμαχική Κόρινθο για να ενισχύσει την άμυνα τής πόλης εναντίον ενδεχόμενης επίθεσης του λακωνικού συνασπισμού. Το σώμα αυτό αποτελείτο κυρίως από ελαφρά οπλισμένους άνδρες, σε μια παραλλαγή των Θρακών πελταστών-ακοντιστών. Οργανώθηκε, εκπαιδεύτηκε και ενεργούσε σύμφωνα με τις ιδέες και απόψεις του διοικητή του. Σύντομα οι «ιφικράτειοι» πελταστές, όπως ονομάστηκαν, θα δικαίωναν τις επιλογές του νεαρού στρατηγού.
Οι αντίπαλοι συνασπισμοί κατά τον Κορινθιακό Πόλεμο.

Η Έξοδος του Μεσολογγίου

Η Έξοδος του Μεσολογγίου ή κατά ορισμένους συγγραφείς Ολοκαύτωμα του Μεσολογγίου αναφέρεται στην ηρωική έξοδο των πολιορκημένων στρατιωτών και αμάχων του Μεσολογγίου, όταν οι δυνατότητες συνέχισης της άμυνας απέναντι στα τουρκικά και αιγυπτιακά στρατεύματα είχαν χαθεί. Το γεγονός συνέβη την νύχτα μεταξύ 10ης και 11ης Απριλίου 1826, κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1821, και συγκαταλέγεται στα σημαντικότερα γεγονότα της παγκόσμιας στρατιωτικής ιστορίας.
Το Μεσολόγγι επαναστάτησε στις 20 Μαΐου του 1821. Η σημασία της θέσης έγινε γρήγορα αντιληπτή από την τοπική ηγεσία της επανάστασης. Στην πόλη πραγματοποιήθηκε η συνέλευση της Δυτικής Ελλάδας και στη συνέχεια έγινε έδρα της διοίκησης της Δυτικής Ελλάδας που έφερε την ονομασία Οργανισμός της Δυτικής Χέρσου Ελλάδας.

ΕΡΕΥΝΑ – ΜΙΑ ΑΣΠΙΔΑ ΑΠΟ ΠΥΡΑΜΙΔΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

        Συντάχθηκε απο τον/την mystikaperasmata on 05 Απρίλιος 2013.

Η πυραμίδα είναι αναμφιβόλως ένα σύμβολο συνδεδεμένο στο μυαλό των περισσότερων ανθρώπων με την αρχαία Αίγυπτο, αλλά ταυτόχρονα ένα πανανθρώπινο είδος κτισμάτων που απαντάται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του αρχαίου κόσμου, ακόμα και σε πολιτισμούς που, απ’ ότι μας διδάσκει η επίσημη ιστορία, δεν είχαν ποτέ καμία επαφή μεταξύ τους.
Έτσι, λείες ή κλιμακωτές, οι πυραμίδες ανά τον κόσμο είναι πολλές και βρίσκονται σε όλους σχεδόν τους αρχαίους πολιτισμούς. Οι γνωστότερες πυραμίδες βρίσκονται αναμφιβόλως στην Αίγυπτο. Υπήρχαν όμως πυραμίδες και σε άλλα μέρη της Γης όπως στην Μεσοποταμία, στις Ινδίες, στην Κίνα, στην προκολομβιανή Νότια Αμερική καθώς και αλλού… Γεννούνται λοιπόν το εξής ερώτημα. Αφού πυραμίδες εμφανίζονται σε όλους σχεδόν τους πολιτισμούς της αρχαιότητας, υπάρχουν πυραμίδες στην Ελλάδα και, αν ναι, ποιος ήταν ο σκοπός και η χρησιμότητά τους;

Δεσποτικό Αντιπάρου: Μυστηριώδης ταφή σε αρχαίο ναό.

        

Αρχαιολογικό μυστήριο ηλικίας μερικών χιλιάδων ετών αποτελεί η ταφή ενός ενήλικα άνδρα, που ήρθε στο φως στις τελευταίες ανασκαφές στο Δεσποτικό, την νησίδα της Αντιπάρου, όπου η έρευνα έχει αποκαλύψει ένα σπουδαίο αρχαϊκό ιερό αφιερωμένο στον Απόλλωνα και την Αρτεμη.
Οπως λέει ο αρχαιολόγος κ. Γιάννος Κουράγιος, ανασκαφέας του ιερού από το 1997 η θέση της ταφής είναι αυτή, που προκαλεί τον προβληματισμό, καθώς βρέθηκε κάτω από την θεμελίωση του κατ΄ εξοχή λατρευτικού δωματίου του ναού σε βάθος 1,5 μέτρων. Η ταφή σε τέτοιο σημείο θα μπορούσε να επιφυλάσσεται σε κάποιον που είχε ιδιαίτερη σημασία για το ιερό, μόνον που η συγκεκριμένη δεν είχε καθόλου κτερίσματα και ήταν ελεύθερη στο χώμα.
Ο νεκρός είχε τοποθετηθεί σε συνεσταλμένη στάση με το αριστερό πόδι λυγισμένο προς νότο και τα χέρια λυγισμένα στο θώρακα. Μία πρώτη σκέψη, όπως λέει ο κ. Κουράγιος είναι να πρόκειται για κάποιον εργάτη, που πέθανε κατά τη διάρκεια της ανέγερσης του ναού και θάφτηκε επί τόπου. Αλλά ώσπου να γίνουν ειδικές μελέτες στο σκελετικό υλικό, το οποίο λόγω της ευθραυστότητάς του δεν μπορεί να μετακινηθεί, κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με κάποια ακρίβεια.

ΜΗΡΙΟΝΗΣ: Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΤΟΞΟΒΟΛΟΣ ΤΟΥ ΤΡΩΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Στην ελληνική μυθολογία ο Μηριόνης ήταν ήρωας από την Κρήτη, γιος του Μόλου,νόθου γιού  Δευκαλίωνα,(πατέρα του Ηδομενέα) που έλαβε μέρος στον Τρωικό Πόλεμο. 
 Ο πρώτος επώνυμος διάσημος Κρητικός τοξότης . Γι’ αυτόν μιλάει ο Όμηρος στην «Ιλιάδα» και ο Αρριανός στον «Κυνηγετικό» του. Η Κρήτη θεωρούταν πατρίδα δεινών τοξοτών στα ομηρικά χρόνια.  Πήρε μέρος στη μάχη που έγινε για τη σορό του Πατρόκλου και κατόρθωσε να περισώσει το πτώμα του..
   Ο Μηριόνης απέδειξε την ικανότητα του στη χρήση του τόξου στους αγώνες που διοργάνωσε ο Αχιλλέας προκειμένου να τι­μήσει τον αγαπημένο του φίλο Πάτροκλο, «άθλα επί Πατρόκλω»...
  Ανάμεσα στα άλλα αγωνίσματα που έγιναν ήταν και η σκοποβολή με τόξο. Σ' αυτόν τον αγώνα τοξοβολίας πρώτευσε ο Μηριόνης...
 Οι αγώνες αυτοί γίνονται μπροστά σε όλο το στρατό, κοντά στον τύμβο του  Πατρόκλου .Ο στόχος είναι ένα περιστέρι δεμένο στο κατάρτι ενός καραβιού . Η ατμόσφαιρα είναι πολύ ζωντανή  και οι θεατές ενθουσιάζονται ,ενθαρρύνουν και καμαρώνουν τους αθλητές . 
 Στον αγώνα παίρνουν μέρος ονομαστοί τοξότες της αρχαιότητας όπως ο Τεύκρος , ο Μηριόνης κ.α. Η σειρά των τοξοτών καθορίστηκε με κλήρο. Όλοι  παίρνουν έπαθλα  ακόμα και οι νικημένοι . 
Ως πρώτο έπαθλο ,σε αυτόν που θα πετύχει το περιστέρι , ο Αχιλλέας προσφέρεί δέκα διπλούς πέλεκεις  από σίδερο και γι΄αυτόν που θα πετύχει μόνο το σκοινί δέκα μονούς πέλεκεις από σίδερο . 
Πρώτα σημάδευσε  ο Τεύκρος  που κατάφερε να πετύχει μόνο το  σκοινί με αποτέλεσμα να αρχίσει το περιστέρι να πετά ελεύθερο ,τότε  ο Μηριόνης  γρήγορα το σημαδεύει και το πετυχαίνει στον αέρα . 
 

Ορφευς

 Ορφευς το σημαντικότερο επεισόδιο από τη ζωή του ήταν η κάθοδός του στον Άδη. Ο αοιδός ήταν ερωτευμένος με τη νεαρή του σύζυγο, την Ευρυδίκη, η οποία πέθανε ξαφνικά από δάγκωμα φιδιού. Ο πρόωρος χαμός της άφησε τον Ορφέα απαρηγόρητο και του γέννησε την ιδέα να την φέρει πίσω στη ζωή. Κατέβηκε λοιπόν στον Κάτω Κόσμο, παίζοντας τη λύρα του, και ήταν τέτοια η δύναμη της μουσικής, ώστε ο Κέρβερος μαγεύτηκε και τον άφησε να περάσει, ο Τάνταλος ξέχασε την δίψα του, ο τροχός του Ιξίονος έπαψε να γυρίζει, ο βράχος του Σισύφου σταμάτησε να κυλάει, οι Δαναΐδες διέκοψαν το νεροκουβάλημά τους και οι σκιές του Άδη μαζεύτηκαν γύρω του συγκινημένες. Ο Πλούτων και η Περσεφόνη συγκατένευσαν να ακολουθήσει η Ευρυδίκη τον Ορφέα στον Επάνω Κόσμο, με τον όρο όμως αυτός να μη γυρίσει να την κοιτάξει προτού αντικρύσουν το φως του ήλιου. Λίγο πριν περάσουν την είσοδο του Άδη, ο Ορφεύς δεν άντεξε και γύρισε να την δει. Έτσι η Ευρυδίκη ξαναγύρισε για πάντα στον κόσμο των σκιών και, παρ’ όλες τις κατοπινές του προσπάθειες, δεν κατόρθωσε να την ξαναποκτήσει.